اکثر مردم روز اول مدرسه خود را به یاد دارند. امّا، آن‌ها وقایع قبل از آن را به یاد نمی‌آورند. ما تقریبا هیچ خاطره‌ای از سال‌های اول زندگی خود نداریم. اما چرا؟ چرا نمی‌توانیم تجاربی که در کودکی داشته‌ایم را به خاطر بیاوریم؟ دلیل آن در رشد ما نهفته است. گویائی و حافظه تقریبا در یک زمان ایجاد می‌شود و یک فرد برای به خاطر سپردن چیزی، نیاز به بیان دارد. بدین معنی که، او باید کلماتی برای بیان تجربیات خود داشته باشد. دانشمندان آزمایشات مختلفی را با کودکان انجام داده‌اند و با انجام این کار، موفّق به کشف جالبی شده‌اند به محض اینکه کودکان شروع به صحبت می‌کنند، همه وقایع قبل از آن را فراموش می‌کنند. بنابراین، شروع صحبت کردن مصادف با شروع کار حافظه است. کودکان در سه سال اول زندگی خود مطالب زیادی را می‌آموزند آن‌ها هر روز مطالب جدیدی را فرا می‌گیرند. آن‌ها همچنین در این سن تجربیات مهم زیادی کسب می‌کنند. امّا، تمام آن‌ها فراموش می‌شوند. روان‌شناسان این پدیده را به عنوان فراموشی نوزادی می‌شناسند. فقط چیزهایی که کودکان می‌توانند آن را نامگذاری کنند، باقی می‌ماند. حافظه اتوبیوگرافیک، از تجربیات شخصی افراد نگهداری می‌کند. کار آن مانند یک دفتر خاطرات روزانه است همه چیز مهم زندگی ما در آن ثبت شده است. بدین طریق، حافظه اتوبیوگرافیک هویت ما را تشکیل می‌دهد اما رشد آن بستگی به یادگیری زبان مادری دارد و ما تنها از راه مکالمه می‌توانیم آن را فعّال کنیم. البته، چیزهایی که ما به عنوان یک کودک یاد گرفته‌ایم، واقعا از بین نرفته است. آن‌ها در جایی در مغز ما ذخیره شده‌اند. ولی ما دیگر نمی‌توانیم به آن‌ها دسترسی داشته باشیم…
صفحه این وب سایت در فیسبوک:
